สามร้อยแปด

เสียงหัวเราะลอยแว่วมาตามโถงทางเดินก่อนที่ฉันจะก้าวเข้าไปในห้องนั่งเล่นเสียอีก มันเป็นเสียงที่ดังลั่น จงใจ และเสแสร้งจนเกือบจะเหมือนการแสดง เป็นเสียงหัวเราะแบบที่คนเราใช้เมื่อต้องการให้คนอื่นได้ยิน ไม่ใช่เพราะมีเรื่องตลกจริงๆ แต่เพราะต้องการจะสื่ออะไรบางอย่าง อกฉันพลันบีบแน่นก่อนที่จะได้เห็นหน้าพวกเข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ